Κι αν την καρδιά σου φύτεψα
στο χώμα μέσα ανθίζει
μα η δική μου μάτια μου
μια πέτρα που ραγίζει.
Νερό σου φέρνω αθάνατο,
το δάκρυ μου, να πίνεις.
Σ’ αυτήν τη γη που μ’ έφερες,
μονάχο τι μ’ αφήνεις.
Πες μου που βρήκες τα φτερά
μακριά μου να πετάξεις.
Που ν’ ανταμώσω τη χαρά
να μην αναστενάξεις.
Μεγάλωσα καρδούλα μου
μα έμεινα παιδάκι
κι όταν φυσάει άνεμος
τσακίζω σαν κλαράκι.
Πες μου που βρήκες τα φτερά
μακριά μου να πετάξεις.
Που ν’ ανταμώσω τη χαρά
να μην αναστενάξεις.