Μου φτάνει η θύμισή σου, να φεύγω να μεθάω,
να νιώθω τη ζωή μου φεγγάρι κι ουρανό,
τρελαίνομαι τα βράδια μονάχος να γυρνάω,
και σε λαθραία χάδια, σημάδια να μετρώ.
Δε σε ξεπέρασα ποτέ
κι ούτε θα γίνει και το ξέρω,
δεν σε ξεπέρασα ποτέ,
περνούν τα χρόνια κι υποφέρω.
Μου φτάνει η θύμισή σου, να νιώθω πως υπάρχω,
πως έχει μείνει ελπίδα μ’ εμένα να τα βρω,
οι φίλοι μου μου φταίνε, με την καρδιά μου τα `χω
κι ακόμα κουβαλάω τον ίδιο το σταυρό.
Δε σε ξεπέρασα ποτέ
κι ούτε θα γίνει και το ξέρω,
δεν σε ξεπέρασα ποτέ,
περνούν τα χρόνια κι υποφέρω.