Έχεις ακούσει αμανέ;
μια φωνή, συρτή φωνή,
πέρα από τα δικά μας,
έχεις χαθεί μέσ’ στο ποτέ;
μια πληγή, σκέτη πληγή,
πέρα απ’ τα όριά μας.
Κι όταν λυγίζω, για ν’ αντέξω,
το όνειρό μου μένει απ’ έξω,
πότε θα μάθω να σωπαίνω;
λίγο, πιο λίγο να πεθαίνω;
πότε θα μάθω να μιλάω;
απ’ την αρχή να ξεκινάω;
Κι όταν λυγίζω, για ν’ αντέξω,
μένει το όνειρό μου απ’ έξω.
Έχεις χαθεί στο πουθενά;
μια στιγμή πριν ή μια μετά,
πουέ πάνω στην ώρα,
για μια ανάσα, μόνο μια,
για μια ανθρώπινη αγκαλιά,
κάτι που να 'ναι τώρα.
Κι όταν λυγίζω, για ν’ αντέξω,
το όνειρό μου μένει απ’ έξω,
πότε θα μάθω να σωπαίνω;
λίγο, πιο λίγο να πεθαίνω;
πότε θα μάθω να μιλάω;
απ’ την αρχή να ξεκινάω;
Κι όταν λυγίζω, για ν’ αντέξω,
μένει το όνειρό μου απ’ έξω.