Το μάθημα έλεγες φαρσί σαν καταρράχτης του Νιαγάρα
σε αφετηρία της Στουρνάρα και γύρω κάμποσοι αυλικοί
το σώμα σου έγερνε μπροστά μα τα φετιχ σου έμεναν πίσω
σα φιλμ νουάρ του Μόντε Κρίστο με υπότιτλους απ’ τον Αρκά.
Έκανες άλματα για αρχή στο ραντεβού σκέτη υστερία
καριέρα δόξα μεγαλεία μόνιμη σχέση ιδανική
αγόρευες κανονικά κι ο οίστρος σε είχε προσπεράσει
’’το σίδερο κολλάει στη βράση’’ μα εγώ ζαλίζομαι ψηλά.
Να με ξεχάσεις να με ξεγράψεις
κι από το πλάνο να με διαγράψεις
να με ξεχάσεις να με ξεγράψεις
κι από τη λίστα να με διαγράψεις.
Και τα μονά και τα ζυγά εξαπλωμένη επιδημία
σα κάτι υπαίθρια φαρμακεία που μένουν πάντοτε ανοιχτά
με διχασμένη επιμονή λες κι ήσουν καταδικασμένη
μπογιά που τοίχο περιμένει
να βρει στεγνό μες τη βροχή.
Δε κρύβει ο βήχας τη σκουριά ούτε η βαφή την απληστία
’’αυτόματα πάση θυσία’’ να μπεις σε στέκια κοσμικά
κι εγώ με ενοίκιο στη Φυλή από επαρχία της ερήμου
βγαίνω απ’ την έξοδο κινδύνου μη σε κρατάω σε αναμονή...