Μισόγιομα φεγγάρια στεφάνια στο κορμί
ανοίγουνε τα αμπάρια με ξέφρενη ηδονή
κοράλλια αποσπερίτη διαμάντια πορφυρά
φουντώνουν τη ματιά σου κι ο θίασος ξεσπά.
Νύχτα κόκκινη δίψα κόκκινη
κατακόκκινοι οι ουρανοί
νύχτα κόκκινη δίψα κόκκινη
κατακόκκινοι εγώ κι εσύ.
Μεθάνε στο όνομά σου πλατείες και στενά
ο χτύπος της καρδιάς σου την Άνοιξη ξυπνά
στη θέα σου οργιάζουν του Όλυμπου οι θεοί
που σε έχουνε σμιλέψει με μαγικό ραβδί.
Πνοή των πέντε ανέμων με ακάθεκτη ορμή
όπου και να κοιτάξεις σκορπάς υποταγή
δε σε χωράει ο μύθος στιγμές μοναδικές
κι όταν βογγάει το πλήθος στα σύννεφα οι φωτιές.