Μια τρικυμία η βραδινή
σε πήρε από μένα
κι έμεινα σαν το σκαρί
που `χει πανιά σκισμένα
R
Μόνη, γυμνή, να περπατώ σε κοφτερά λιθάρια
αχ, την αρχαία μου ζωή, την έπαιξαν στα ζάρια.
Στις φλόγες η εικόνα σου να με τρυπά σαν σφαίρα
που σε μια νύχτα χάθηκε, μάτωσε τον αγέρα
Αγάπης δάκρυα, ποταμοί
που τα θυμάμαι ακόμα
ποτέ δε θα τα ξαναβρώ
πάνω στο ίδιο σώμα