Χρωμάτισες το Διγενή
με τις αναπνοές σου
και στη πορφύρα που φορεί
γράφεις τις αρετές σου.
Λεπτό του δείχτη μου λέει από κει
η ώρα δεν περνάει
βουλιάζει ο χρόνος στο κενό
πίσω δεν γυρνάει.
Ο ίσκιος γράφει σώματα
που είναι το δικό σου,
στον τρούλο της Αγιά-Σοφιάς
κοιτώ το πρόσωπο σου.
Θηλάζει η γη τον ουρανό
κι εγώ στη μέση πέτρα.
Σηκώνω βλέμμα αλμυρό
και τα καρφιά μου μέτρα.
Κωσταντινάτο μου φλουρί
θαυματουργή εικόνα
σε φίλησα κι είπα ζωή
θέλω να ζήσω ακόμα.
Ο ίσκιος γράφει σώματα
που είναι το δικό σου,
στον τρούλο της Αγιά-Σοφιάς
κοιτώ το πρόσωπο σου.