Έψαχνες μια πόρτα ανοιχτή, το δρόμο σου να αλλάξεις
και έκανες μαχαίρι τη φυγή, για να με προσπεράσεις.
Είπες πόσο έχεις κουραστεί, κοντά σου να μ’ αντέχεις,
στρίβεις το μαχαίρι στην πληγή κι από κοντά μου φεύγεις.
Κι εγώ που τόσο σ’ αγαπώ
ζω στην αφάνεια,
να βγει παλεύει η ψυχή
στην επιφάνεια,
Δεν έχω περηφάνια.
Έμαθα από φίλους και γνωστούς πως μ’ έχεις ξεπεράσει
κι έλεγα "ας είσαι εσύ καλά κι ας μ’ έχεις πια ξεχάσει".
Κι εγώ που τόσο σ’ αγαπώ
ζω στην αφάνεια,
να βγει παλεύει η ψυχή
στην επιφάνεια,
Δεν έχω περηφάνια.