Από παιδί αμάθευτο κρυφά μιλώ στον άνεμο
εκεί στα όρη τα Λευκά έως και της Σιών τη γη
με μια πνοή αστείρευτη λυγίζει και τον θάνατο
και με τους ήχους του φωτός πλάθεται και μυσταγωγεί.
Μες στη Φαιστό με πλάνεψε, με ονόμασε Ραδάμανθυ
μου ‘δωσε σκήπτρο της φωτιάς, τον λίβα να με προσκυνά
και με χρησμό διθύραμβο μου τάζει τόπο άγραφο,
θνητός εγώ να πορευτώ μες στης σκιάς μου τα δεινά.
Σε ποταμού τον μαίανδρο με κύκλωσε και με έχρισε
αλχημιστή των στεναγμών τον δρόμο του να μεριμνώ
και σε ακτή αδιάβατη σαν φάρο του με έστησε
με ψαλμωδίες του βυθού το πέρασμά του να υμνώ.
Από παιδί αμάθευτο
κρυφά μιλώ στον άνεμο.