Από ζήλεια η μαύρη μοίρα
μου `στησε κρυφά καρτέρι
και μου άρπαξε απ’ τα χέρια
το μονάκριβο μου ταίρι.
Όσο η δροσιά κρατάει
πριν ο ήλιος ανατείλει
τόσο κι η χαρά κρατάει
πάνω στα δικά μου χείλη.
Τα πικρά παράπονα μου
ως τον ουρανό ας φτάσουν
κι όσοι ξέρουν απ’ αγάπη
με τον πόνο μου ας κλάψουν.
Όσο η δροσιά κρατάει
πριν ο ήλιος ανατείλει
τόσο κι η χαρά κρατάει
πάνω στα δικά μου χείλη.
Αχ, την καρδιά μου σκίζει ο πόνος
την πληγή δεν κλείνει ο πόνος.
Όσο η δροσιά κρατάει
πριν ο ήλιος ανατείλει
τόσο κι η χαρά κρατάει
πάνω στα δικά μου χείλη.
Dieser text wurde 233 mal gelesen.