Κουρασμένος απ’ του χρόνου τα παιχνίδια
Με μια φλόγα παγωμένη απ’ το ψέμα
Η παλιά ξανά στα ίδια και τα ίδια
κι ανέβηκα στο πρώτο φορτηγό
Δρόμοι άγνωστοι ξυπνούσαν τα όνειρά μου
Σβήναν πρόσωπα στην νύχτας τον χορό
Ήσουν ήδη δέκα κόσμους μακριά μου
κι είχα πάψει να φοβάμαι τον καιρό
Κι όταν όλοι τον χειμώνα αυτό θα ψάχνουν
ένα βλέμμα για να αντέξουν τον χιονιά
εγώ θα `χω αυτή τη δύναμη για αγάπη
κι ένα μονόφθαλμο σκυλί στην αγκαλιά
Αυτοεξόριστος σαν αλήτης ψεύτης στίχος
Και με λόγια που ζητούν αναπνοή
Γράφω λάθος στης αγάπης σου το τείχος
Και μετράω τη ζωή μου απ’ την αρχή