Με το μαύρο το σακκάκι
και το φίνο μπουζουκάκι
αριβάρισε κι ο Μάρκος μεσ’ τον Άδη μια φορά.
Κάθισε να ξαποστάσει
κι ύστερα για να ξεσκάσει,
παρακάλεσε του Χάρου τη γυναίκα ταπεινά
Αχ βρε μαύρη Περσεφόνη
το σκοτάδι που σε ζώνει,
άσε λίγο να ταράξω
και το κέφι σου ν’ αλλάξω.
Ζωγραφιά από τη Σύρα
και τραγούδια του Περαία να σου ειπώ.
Τ’ άκουσαν οι πεθαμένοι
και δακρύζαν οι καϋμένοι,
φλογωμένοι απ’ το σκοτάδι και τη τόση λησμονιά
Και ο Μάρκος τους κοιτούσε
κι όμορφα χαμογελούσε,
καθώς χάιδευε τα τέλια και ξυπνούσε τη πενιά.