Διψασμένα περιστέρια
η αυλή χωρίς νερό
της ζωής τα καλοκαίρια
τα `χασες κι εσύ κι εγώ
Ένα παράπονο πικρό
απ’ τη ζωή το μερτικό μας
το τρένο πού’φυγε νωρίς
ήτανε τ’ όνειρό μας
Άδειοι οι δρόμοι και σοκάκια
που δεν πάνε πουθενά
κλαιν τα μάτια μου φαρμάκια
τα δικά σου παγωνιά
Dieser text wurde 510 mal gelesen.