Αυτή που έφυγε σαν στάχτη από φιλί,
μ’ έχει σκορπίσει, αφού κι απόψε δεν την έχω
Ποιος θα μπορούσε τις στιγμές, που δεν αντέχω
να τις ξημέρωνε στην πρώτη ανατολή
Αυτή πού έφυγε μια νύχτα έτσι απλά
όρκους καινούργιους κάνει κι ήσυχη κοιμάται
Έμενα όμως μια ζωή θα με θυμάται
αφού περάσαμε μαζί τόσα πολλά
Αυτή πού έφυγε, αυτή με ξενυχτούσε
αυτή με λήστευε, με πίστευε
τις νύχτες με κρατούσε
Αυτή που έφυγε, αυτή μου λείπει τώρα
αυτή προσπέρασε, και πέρασε
με όλη της τη φόρα
Αυτή πού έφυγε...
Αυτή πού έφυγε αργά με οδηγεί,
σ’ ένα γκρεμό, από δρομάκια δίχως φώτα
Ποιος θα μπορούσε να με κάνει όπως πρώτα
και να μου κλείσει σε μια νύχτα την πληγή