Νέων παρέλαση ασπρόμαυρα επίκαιρα
Μέρες του τριάντα στη Αττική εξοχές
Που τώρα πια ‘γίναν προάστια
Κυριακές που απότομα ξεχάστηκαν, Κυριακές...
Άνοιξης κάλεσμα, στάδιο κατάμεστο
Μπρος στη σημαία χέρια υψωμένα χοροί εμβατήρια
Κυριακή ο κόσμος χαίρεται
Και χαμογελά και χαμογελά
Ενώ ο Θεός του πολέμου ακονίζει το μεγάλο μαχαίρι
Μα κανείς δεν το ξέρει, τώρα είναι γιορτή!
Ο φακός σταματά, ένα παιδί τον όρκο προφέρει
Έτσι και σήμερα ελαφρύτερος ξύπνησα
Λες και ούτε ένα σύννεφο δεν υπάρχει στον ορίζοντα
Κυριακή με ανοιχτό παράθυρο
Μακρινή βόλτα με το αυτοκίνητο, μακρινή...
Κι αν η ίδια σκιά του κακού τρέμει πάνω απ’ τη πόλη
Τον καπνό και τη σκόνη δεν θυμάμαι πια
Τα τραγούδια της άνοιξης κρατάνε ακόμη
Τόννοι εφημερίδες που ποτέ δε διάβασα
Αιώνια πάλη σε απευθείας μετάδοση
Κυριακή πως ξεχάστηκα
Κυριακή γέλια απόμακρα, Κυριακή
Να σε σκέφτομαι θα ‘σαι ‘κει κάπου στη πόλη
Με τα φώτα κλειστά ώρες μόνη σου
Και το τηλέφωνο δίπλα σε μια πολυθρόνα στο σαλόνι
Κυριακή με ανοιχτό παράθυρο
Μακρινή βόλτα με τ’ αυτοκίνητο
Μακρινή...