Είδα στον ύπνο μου πως ήτανε βροχή
κι ήταν το σύννεφο μικρό σαν ένα αστέρι.
Είσουν μικρή και σε κρατούσα από το χέρι
κι είχαμε πιάσει
το τραγούδι απ’ την αρχή.
Ένα αστέρι, το παιχνίδι κι η βροχή
για να πούμε το τραγούδι απ’ την αρχή,
σε μια πράσινη του ονείρου μου
γραμμή να ακροβατώ
η ανεράιδα μη με βρει και ξεχαστώ.
Ήταν φθινόπωρο στην Πάφο το πρωί
και στην Αμμόχωστο το βράδυ καλοκαίρι.
Στη Λευκωσία είχες χαθεί το μεσημέρι
κι εγώ περίμενα
ν’ αλλάξει η εποχή.
Όταν ξυπνήσω την αλήθεια μη μου πεις
πως στην Κερύνεια ακόμα έχουμε χειμώνα.
Σου `χω φυλάξει
στ’ ονειρό μου μια κρυψώνα
μ’ ένα δρασκέλισμα
στην άνοιξη να βγεις.