Είναι ψυχὲς πλασμένες απὸ μάρμαρο
κι άλλες απὸ χαμόγελο, είτε πόνο.
Είναι και μια πλασμένη απὸ τριαντάφυλλα,
όμως εκείνη δεν τη φανερώνω!
Πόσο η καρδιά μου θα ῾τρεμε, αν την έλεγα!
Βάνω μια κλειδαριὰ γερὴ στο στόμα!
Τόσοι σοφοὶ που βρίσκονται τριγύρω μου
και δεν τη μάντεψε κανεὶς ακόμα;
Είναι ψυχὲς πλασμένες απὸ κρύσταλλο
κι άλλες ψυχὲς με κλάματα έχουν γίνει.
Είναι και μια πλασμένη απὸ ροδόσταμο,
μα δε θα σας την πω ποτέ μου ῾κείνη!
Όρκο έβαλα να μη την πω, ως τον τάφο μου,
μα πάλι… ποιὸς ξέρει… καμμιὰν ώρα…
Κάτι μου καίει τα χείλη μου! Καλύτερα
να κλείσω τὸ τραγούδι μου απὸ τώρα…