Στο μπαλκόνι κρεμάς
δυο σεντόνια κι εμάς.
Σε κοιτάμε,
μάτια υγρά,
απ’ αντίκρυ
να απλώνεις τα χρωματιστά
κι η καρδιά μας χτυπά.
Ως κι ο ήλιος κοιτάζει κι αυτός
και βουτά.
Μια γραμμούλα από φως
σε χαϊδεύει διαρκώς.
Κι όπως γέρνεις,
πώς γλιστρά
σαν τον κλέφτη
στ’ ανοιχτό σου το πέτο βαθιά
κι η καρδιά μας χτυπά.
Ως τα πιο κρυφά φύλλα της, αχ,
πώς πονά.