Ξεκινά σαν ταξίδι σαν αθώο παιχνίδι
κεί που οι σκέψεις στήνουν χορό
η πυξίδα γυρίζει μα δε σταματάει
σε κάποιον προορισμό
Μες τις φλέβες κυλάει και το αίμα μεθάει
η βελόνα χαράζει τον δρόμο αυτό
όταν η ώρα περάσει όλα γύρω θολώνουν
στο κενό μου και πάλι ακροπατώ
Χάνομαι
γι’ άλλη μια φορά ταξίδι στο κενό
Καίγομαι
νιώθω πως πετώ ψηλά στον ουρανό
Καταλήγει στη δίνη του κόσμου που κλείνει τα μάτια
και αφήνει να χαθώ στο γκρεμό
μια απρόσωπη ράτσα έχω γίνει στη πιάτσα
εκεί που δεν αξίζεις ούτε ένα ευρώ
Και το τέλος ζυγώνει σαν Θεός που λυτρώνει
αμαρτίες και λάθη στον κόσμο αυτό
ανάμεσα σας δεν έχω πια θέση και φεύγω
σαν την σκόνη που κρατώ στον αγέρα
σκορπώ