Γκρίζες ήτανε οι μέρες
Πέφταν πάνω μου σαν σφαίρες
Και μου βασανίζαν το μυαλό
Μαύρη ήτανε κι η νύχτα
Μα ψυχή μου κι απόψε …
Κι ας μην είναι τώρα αυτή εδώ
Δεν είμαι από πέτρα
Είμαι άνθρωπος κι εγώ
Δεν είμαι από ατσάλι
Έχω αίμα και πονάω
Λυπάμαι δεν αντέχω άλλο πια
Θα βρει κάπου τη δύναμη η καρδιά
Σε σβήνω το πρωί κι έχεις τελειώσει
Τέρμα πια
Τι κι αν έφτασα στο πάτο
Συνεχίζω παρακάτω
Δε θα με λυγίσεις τώρα εσύ
Θα γυρίσω τη σελίδα
Της καρδιά η καταιγίδα
Θα κοπάσει μέχρι το πρωί
Δεν είμαι από πέτρα
Είμαι άνθρωπος κι εγώ
Δεν είμαι από ατσάλι
Έχω αίμα και πονάω
Λυπάμαι δεν αντέχω άλλο πια
Θα βρει κάπου τη δύναμη η καρδιά
Σε σβήνω το πρωί κι έχεις τελειώσει
Τέρμα πια