Φεύγουνε οι μέρες κι οι βδομάδες βιαστικά
τα όνειρα χαρτιά που ξεθωριάζουν.
Στον τοίχο τα σημειώματα πως είσαι λέει καλά
τη βάρδια στη δουλειά σου δεν αλλάζουν.
Αχ, πότε θα σε δω, μαζί σου να βρεθώ
κι απ’ έξω να φυλάει το φεγγάρι.
Κανείς να μη μας δει κι η νύχτα συμφωνεί
τη θέση της η μέρα να μην πάρει.
Μένουν τα σημάδια σου χρυσόσκονη παντού
που κρύβουν τις πληγές και τις στολίζουν.
Μα έρχονται στιγμές που όλο παιδεύουνε το νου
και σαν μικρό χαρτί με στροβιλίζουν.
Αχ, πότε θα σε δω, μαζί σου να βρεθώ
κι απ’ έξω να φυλάει το φεγγάρι.
Κανείς να μη μας δει κι η νύχτα συμφωνεί
τη θέση της η μέρα να μην πάρει.