Απ’ τ’ αξημέρωτα, μες στο σκοτάδι,
από το χάραμα, μέχρι το βράδυ,
είμαστε ιδρώτας, μόχθος και αίμα,
για όλο τον πλούτο που χαίρονται άλλοι.
Γυρίζει η γη απ’ τη δουλειά μας,
από τα χέρια και την καρδιά μας.
Από τη σάρκα μας τρώει η τάξη
που κάνει πλούτη της τα βάσανά μας.
Ξύπνα εργάτη, φτάνει πια,
η ζωή μας στα σκυλιά.
Κι όσο τα δεσμά δε σπάζεις
τόσο ο κόσμος θα βουλιάζει,
μα σαν μάθεις να νικάς, θα λουφάξουν τα σκυλιά
Πάλεψε για να νικήσεις, κόσμο νέο για να χτίσεις.
Αγωνιάμε για το ψωμί μας
κι αλυσοδένουν τη δύναμή μας.
Εμείς που κάνουμε χρυσό την πέτρα,
ύλη αναλώσιμη είναι η ζωή μας.
Να ενωθούμε, να επιτεθούμε,
τις αλυσίδες να μη δεχτούμε.
Απ’ τους τυράννους που μας χτυπάνε,
απ’ τα παράσιτα να απαλλαγούμε.
Ξύπνα εργάτη, φτάνει πια,
η ζωή μας στα σκυλιά.
Κι όσο τα δεσμά δε σπάζεις
τόσο ο κόσμος θα βουλιάζει,
μα σαν μάθεις να νικάς, θα λουφάξουν τα σκυλιά
Πάλεψε για να νικήσεις, κόσμο νέο για να χτίσεις.