Σαν τη σταγόνα της βροχής
αθόρυβα μ’ ακολουθείς
μ’ αγγίζεις και με προσπερνάς
πίσω στις θάλασσες γυρνάς.
Γίνεσαι πέλαγο βαθύ
κι ένας βοριάς ακολουθεί
μα όταν νυχτώνει η βραδιά
γίνεσαι φως και ξαστεριά.
Με τρομάζουν της νύχτας τα χρώματα
εφιάλτες δικά σου ομοιώματα.
Να σ’ αγγίξω απλώνω τα χέρια μου
μα σε χάνω στο φως απ’ τ’ αστέρια μου.
Με τρομάζουν της νύχτας τα χρώματα
εφιάλτες δικά σου ομοιώματα.
Την ανάσα σου νιώθω φεγγάρι μου
λείπεις κι όμως εδώ είσαι πλάι μου.
Σαν τη σταγόνα της βροχής
αθόρυβα μ’ ακολουθείς
με υπνωτίζεις, με ξυπνάς
πίσω στα σύννεφα γυρνάς.
Μ’ αιχμαλωτίζεις, με κρατάς
χωρίς να ξέρω που με πας
σαν φύλλο με στριφογυρνάς
μοναδικά με κυβερνάς.
Με τρομάζουν της νύχτας τα χρώματα
εφιάλτες δικά σου ομοιώματα.
Την ανάσα σου νιώθω φεγγάρι μου
λείπεις κι όμως εδώ είσαι πλάι μου.
Με τρομάζουν της νύχτας τα χρώματα
εφιάλτες δικά σου ομοιώματα.
Την ανάσα σου νιώθω φεγγάρι μου
λείπεις κι όμως εδώ είσαι πλάι μου.