Δεν είχε ακόμα ξημερώσει,
μα είχε η αγκαλιά παγώσει
κι έφυγα κρυφά.
Πήρα το άγνωστο ξοπίσω,
είπα δε θα ξαναγυρίσω
στα χθεσινά, αχ στα χθεσινά.
Μα τώρα να, σαν το φονιά
που δίχως να το καταλάβει
ξαναγυρνά το ίδιο βράδυ
εκεί που αμάρτησε βαριά.
Την πόρτα σου χτυπώ δειλά
και σου ζητώ να μη διστάσεις,
να βγεις να με καταδικάσεις, ω! ω! ω!
Τους φίλους μου θα λησμονήσω
κι ό,τι σε σένα φέρνει πίσω
προφασίστηκα.
Τον κόσμο όλο θα γυρίσω,
καινούργια αγάπη θα γνωρίσω,
τ’ ορκίστηκα, τ’ ορκίστηκα.
Μα τώρα να, σαν το φονιά
που δίχως να το καταλάβει
ξαναγυρνά το ίδιο βράδυ
εκεί που αμάρτησε βαριά.
Την πόρτα σου χτυπώ δειλά
και σου ζητώ να μη διστάσεις,
να βγεις να με καταδικάσεις, ω! ω! ω!