Η γέφυρα που ένωνε το τώρα με το πάντα
έπεσε στη θάλασσα και ακούστηκε σιωπή
Μου είπαν πως την έριξαν οι άνθρωποι με τ’ άστρα
κι εγώ στο χώμα έφτυσα κι ας ήταν Κυριακή.
Το σχολείο που μου δίδαξε ποτέ να μην προσκυνήσω
τώρα κοιτά που μόνος μου πνίγομαι αργά
Δεν είμαι όμως απ’ αυτούς που όλο κοιτάνε πίσω
και μία νύχτα ήρεμη του έβαλα φωτιά.
Οι φίλοι που με έριξαν χάθηκαν για χρόνια
και ήρθαν και με βρήκαν στην ίδια τη γωνιά
Μου είπαν πως απέκτησαν πολλά λεφτά και πιόνια
και τώρα που τους σκέφτομαι τους καίω τη γειτονιά
Δεν κλαίνε οι άντρες, δε βρίζουν τα παιδιά
μα τώρα που νευρίασα είμαι μια χαρά.