Αν η αγάπη μας είναι ποτάμι,
πώς και έμεινα μ’ άδεια παλάμη, πώς,
πώς προδίδεις τα μάτια τα δυο σου
κι ανεβάζεις ψηλά το εγώ σου, πώς.
Αν πουλούσες ξανά την ψυχή σου,
ποιος θ’ αγόραζε, θα `ταν μαζί σου, ποιος,
μόνο εγώ θα `μαι πάντα για σένα,
μόνο εγώ βλέπω, πάντα στο ψέμα, φως.
Ποτέ, ποτέ, ποτέ δε θα μεθύσεις μ’ αλλουνού το στόμα,
ποτέ, απ’ την τροχιά μου, δε θα βγεις, ποτέ,
ποτέ, ποτέ, πατρίδα σου δε θα `ναι κανενός το σώμα
και ούτε σ’ άλλο δάκρυ θα πνιγείς ποτέ.
Ισορρόπησα στο όχι, στο ναι σου
και στα πάντα, μα και στο ποτέ του νου,
σ’ ηρεμώ απο τρελές καταιγίδες,
σ’ ομορφαίνω ασχήμιες που είδες παντού.
Ποτέ, ποτέ, ποτέ δε θα μεθύσεις μ’ αλλουνού το στόμα,
ποτέ, απ’ την τροχιά μου, δε θα βγεις, ποτέ,
ποτέ, ποτέ, πατρίδα σου δε θα `ναι κανενός το σώμα
και ούτε σ’ άλλο δάκρυ θα πνιγείς ποτέ.
Αν η αγάπη μας είναι ποτάμι,
πώς και έμεινα μ’ άδεια παλάμη, πώς,
πώς προδίδεις τα μάτια τα δυο σου
κι ανεβάζεις ψηλά το εγώ σου, πώς.