Μέσα στη λάσπη θαμμένος χρυσός
λάμπει και βράζει, ο αέρας μισός.
Δεν αναπνέω και ίπταμαι, είσαι κοντά
μπες στα κρυφά και κοίτα με
πόρτες διάπλατα σου ανοίγω.
Κι ότι κράταγα δικό μου χρόνια
στ’ άρωμά μου κράτα το,
να 'χεις κάτι από εμένα αιώνια
να θυμάσαι αν ζω ή αν δε ζω.
Κι ότι κράταγα δικό μου χρόνια
στο 'δωσα σε άρωμα,
να 'χεις κάτι από εμένα
κι ας είμαι μακριά.
Μέσα στης πόλης το γκρίζο κενό
χάνεται ο κόσμος, πέφτω κι εγώ.
Μια σκέψη σου κι αφήνομαι στη μουσική
μπες στα κρυφά ξεγύμνωσα
κάθε τι που σου 'χω κρύψει.
Κι ότι κράταγα δικό μου χρόνια
στ’ άρωμά μου κράτα το,
να 'χεις κάτι από εμένα αιώνια
να θυμάσαι αν ζω ή αν δε ζω.
Κι ότι κράταγα δικό μου χρόνια
στο 'δωσα σε άρωμα,
να 'χεις κάτι από εμένα
κι ας είμαι μακριά.
Κι ας είμαι μακριά.