Σπάνε καρδιές, σπάνε και μάτια τα λόγια που λες
Στ’ άδειο στενό την πόρτα μου άνοιξες για το κενό
Κοιτάς τα φωτισμένα τρένα, διαλέγεις ένα, με παρατάς
Η απουσία προδοσία, σαν αδικία, δε μ’ αγαπάς
Ένας ανήσυχος καιρός και φίλος μου κι εχθρός
σε φύσηξε σε άλλη αγκαλιά
Γιατί να ακούω την καρδιά δεν είμαι εγώ γι’ αυτά,
ανήκω μια ζωή στη μοναξιά
Ένας ανήσυχος καιρός και φίλος μου κι εχθρός
μου θύμισε πως όλα τα μπορώ,
κι αν ο θυμός με κυβερνά,
μια μέρα τελικά για αυτό που είσαι θα σε συγχωρώ
Φύλλα ξερά, δέντρα σπασμένα, τα χείλη πικρά
Λόγος λυγμού, το απερίγραπτο του χωρισμού
Κοιτάς τα φωτισμένα τρένα, διαλέγεις ένα, με παρατάς
Η απουσία προδοσία σαν αδικία, δε μ’ αγαπάς
Ένας ανήσυχος καιρός και φίλος μου κι εχθρός
σε φύσηξε σε άλλη αγκαλιά
Γιατί να ακούω την καρδιά δεν είμαι εγώ για αυτά,
ανήκω μια ζωή στη μοναξιά
Ένας ανήσυχος καιρός και φίλος μου κι εχθρός
μου θύμισε πως όλα τα μπορώ
Κι αν ο θυμός με κυβερνά,
μια μέρα τελικά για αυτό που είσαι θα σε συγχωρώ