Ο δρόμος έχει μια παράξενη στροφή
εκεί που χάνεις απ’ το κάδρο την πυξίδα
ταξίδι δύσκολο χωρίς μια επαφή
κι όλου του κόσμου η ομορφιά κρυφή παγίδα.
Οι φίλοι άφησαν την πόρτα ανοιχτή
να βρει η Άνοιξη σκαλί να ξαποστάσει
θηλιά στη μνήμη κι ένα φόρεμα σταχτί
που σου ‘χα κάποτε απ’ τη Σμύρνη αγοράσει.
Άγνωστες λέξεις στην παλιά γραμματική
και τα στιχάκια να μυρίζουνε λιβάνι,
φωτογραφία μου ‘πες αναμνηστική
σαν ξεβαμμένος πίνακας του Μοντιλιάνι.
Νύχτες χορεύουνε στα κάστρα οι τρελοί
και με συνθήματα πυροβολούνε τ’ άστρα,
τότε που έφυγες με μαγικό χαλί
κι άφησες μόνο του τσιγάρου σου την κάφτρα.