Πουλί που ξέρεις να πετάς
μες στα αιθέρια του ουρανού τα μονοπάτια
απ’ τ’ αλωνάκι της αγάπης σαν περνάς
κι από του πόθου τα κρυστάλλινα παλάτια
Άμα τη δεις να μην ντραπείς
και φίλα την στο στόμα
την αγαπάω να της πεις
και ζω γι’ αυτήν ακόμα
Νερό που ξέρεις να κυλάς
στα δροσερά σου κρυσταλλένια μονοπάτια
άμα λουστεί και χτενιστεί καθώς περνάς
σταμάτα εκεί να κοιταχτεί να δεις τα δυο της μάτια
Άμα τη δεις να μην ντραπείς
και φίλα την στο στόμα
την αγαπάω να της πεις
και ζω γι’ αυτήν ακόμα