Κλειδωμένα σιωπηλά διαμερίσματα,
ψυχούλες γεμάτες ραγίσματα,
δεν κοιτιούνται, δε μιλούν, δεν αγγίζονται,
στο φόβο χτυπούν και βυθίζονται.
Μα τρυπώνει ένα πρωί απ’ τη γρίλια τους
ο ήλιος και σκάει στα χείλια τους
και πετάγεται η καρδιά μες στον ύπνο της,
θυμάται κι αλλάζει το χτύπο της.
Γεια σου ζωή με το θαύμα σου,
την τραμπάλα απ’ το γέλιο στο κλάμα σου,
τις ελπίδες που μ’ ένα άγγιγμά τους
ρίχνουν φως και σκοτώνουν θανάτους.
Δες τα χείλη ενός μωρού που ονειρεύεται,
γελάνε κι η νύχτα μαγεύεται,
δίνει φώτα ενός λαμπρού ξημερώματος
στη ρότα σκοτεινού καταστρώματος.