Είμαι μια γυναίκα αμαρτωλή
ένα από τα ανθρώπινα συντρίμμια,
για να ζω πουλάω το φιλί
στης ζωής τα μαύρα καλντερίμια.
Μα προτού κοινωνία
με φτύσεις
την ευθύνη αλλού
να ζητήσεις.
Πίστεψα μια νύχτα η τρελή
κάποιον που είπε, αχ, θα με πάρει.
Κι έφτασα για αυτόν σκαλί σκαλί
κάτω από ένα κόκκινο φανάρι.
Μα προτού κοινωνία
με φτύσεις
την ευθύνη αλλού
να ζητήσεις.
Είμαι μια γυναίκα αμαρτωλή
δίχως πια εκτίμηση καμία.
Φτώχια, ορφάνια κι άπιστο φιλί
μ’ έριξαν μες στην παρανομία.