Βροντά κι αστράφτει κι εσύ φεύγεις
μέσ’ σ’ αυτό τον χαλασμό,
κι όλα ρημάζουνε κι όλα πεθαίνουν τώρα,
δεν κλαίω για τον πόνο, δε θρηνώ,
θρηνώ τον σπαραγμό,
τρέμω μονάχα μη σε χάσω μέσ’ στην μπόρα.
Μην με ξεχνάς, καλού - κακού, μικρή καρδιά μου,
κι είναι στον κόσμο μας τα βάσανα πολλά,
είναι γλυκιά, σαν του Χριστού μας, η καρδιά μου,
και πληγωμένη, ξέρει να χαμογελά.
Μήπως δεν είναι τον χειμώνα
το κρεβάτι σου ζεστό,
να `ρθώ, πουλάκι μου, εγώ, να σ’ το ζεστάνω,
ή μήπως τρέχει στα κρυφά - κρυφά,
το δάκρυ σου καφτό,
και μένει αφίλητο, στα βλέφαρά σου πάνω.
Μην με ξεχνάς, καλού - κακού, μικρή καρδιά μου,
κι είναι στον κόσμο μας τα βάσανα πολλά,
είναι γλυκιά, σαν του Χριστού μας, η καρδιά μου,
και πληγωμένη, ξέρει να χαμογελά.