Έχω παράθυρο κλειστό,
ψάχνω το κύμα το σκαστό να λιώσει ο βράχος
μες του ανθρώπου το μυαλό.
Κι έχω ένα όνειρο κρυφό
μ’ ένα ποδήλατο σπαστό να βγω στο δρόμο
και με το κόσμο να ενωθώ.
Μένω απ’ έξω,
στη ράχη μου βαδίζω
δεν συμβαδίζω.
Κι όπως λυγάνε τη σιωπή
να βγάλουν όποιο έχει ζουμί
έτσι πεθαίνουν μοναχοί,
οι αιρετικοί.
Έχω παράθυρο κλειστό,
το κουρτινόξυλο γυρτό, ποιος περιμένει
να'ναι τα πάντα στο “ακριβώς“.
Κι άλλους δεν έχω συντροφιά
μα πώς ζυμώνω την καρδιά με του σκυλιού μου
τα πεταχτά καμώματα.
Κι όπως λυγάω τη σιωπή
να βγάλω όποιο έχει ζουμί
έτσι πεθαίνω μοναχός
και αιρετικός.