Μέσα σε καπνούς και σκόνη
ο καυγάς του κόσμου που ποτέ δεν τελειώνει
Ο μικρός που κοιτά και σημειώνει,
κάτω απ’ το πατίνι του τα λειώνει
Το όπλο που σκοτώνει
της χαράς το μπόγια,
της θλίψης τα κάστρα,
τα μεγάλα λόγια
Το μόνο που ξέρει όταν τη βλέπει,
τον ελευθερώνει και χαμογελά
Ξανά, ξανά
να `σαι πιο κοντά,
να `σαι εδώ
στα μάτια να σε δω
Στης αναπνοής την τέφρα,
στην αυλή της πόλης, φτιαγμένη από πέτρα
ψάχνεις ήλιους για να δεις,
μες την άγνοια μην κλειδωθείς
Όταν σε είδα, το νιώθω πάλι
στης θλίψης τα μάτια,
της οργής η πάλη
Είν’ η πιο όμορφη σκέψη που έχω
χαμογελάς... θα το πιστέψω
Ξανά, ξανά
να `σαι πιο κοντά,
να `σαι εδώ
στα μάτια να σε δω