Πετούν,
το άσπρο κύμα αγναντεύουν και γελούν,
μα σαν τους λείψει το κουράγιο,
στη μάνα θάλασσα γυρνούν.
Πετούν,
με τον αφρό της, κρυφοπαίζουν και μιλούν
και στο θλιμμένο το μουράγιο,
χιλιάδες όνειρα ξυπνούν.
Είν', η αγάπη μου,
γυναίκα άστατη, σαν τα πουλιά,
πότε στα σύννεφα, πότε στη θάλασσα,
δίνει φιλιά.
Πετούν,
το άσπρο κύμα αγναντεύουν και γελούν,
μα σαν τους λείψει το κουράγιο,
στη μάνα θάλασσα γυρνούν.
Είν', η αγάπη μου,
γυναίκα άστατη, σαν τα πουλιά,
πότε στα σύννεφα, πότε στη θάλασσα,
δίνει φιλιά.
Πετούν,
το άσπρο κύμα αγναντεύουν και γελούν,
μα σαν τους λείψει το κουράγιο,
στη μάνα θάλασσα γυρνούν.
Πετούν, πετούν, πετούν...