Ανάσκελα πεσμένος
στις σιδηροτροχιές
και το φεγγάρι από πάνω μου αναμμένο,
νύχτα, χειμώνας, άπνοια,
πένθιμες μουσικές
κι εγώ κουφάρι ζωντανό να περιμένω
Εικόνες από έρωτες
δήθεν κι ακρογιαλιές
το τελευταίο μου τσιγάρο δαγκωμένο,
πρεζόνια και εισπράκτορες,
γριές υστερικές,
στις ράγες και στις φλέβες μου
το στρίγκλισμα των φρένων
Κάνε κάτι λοιπόν να χάσω το τρένο
κάνε κάτι να χάσω το τρένο!