Μες στον καθρέφτη ξαφνικά
στη νύχτα βλέπω σαν σκιά ξανά το πρόσωπό σου
Αφήνω πάνω στο γυαλί
μια ανάσα να ’χεις για φιλί, για πάντα στο πλευρό σου
Ποιους, ποιους δρόμους μακρινούς
να πάρω πες μου ποιους η νύχτα με πονά.
Ποιους κρυφούς προορισμούς διαλέγει το μυαλό
κι ο χρόνος σταματά, παγώνω….
Μες στον καθρέφτη ξαφνικά
στη νύχτα γίνεσαι σκιά και θάμπωσε η μορφή σου
Tα χέρια απλώνω στο κενό
μα γίνεται το βράδυ αυτό κομμάτια το κορμί σου