Πήρα την άγονη γραμμή
να δω ποιος βρήκε τη ζωή
και ποιος καημός μου μοιάζει,
να μάθω ξένα μυστικά
τι τέλος πάντων είν’ αυτά
και ποιος με λογαριάζει.
Μα φεύγουν σαν τα σύννεφα
και ξαφνικά τα χρόνια,
ένα πρωί μου φαίνονται
σαν αδειανά βαγόνια.
Πήρα την άγονη γραμμή
κι οι νύχτες ήταν μια στιγμή,
σκαρί χωρίς κατάρτι,
στον πόνο τον παντοτινό
σαν επιτάφιος περνώ
απ’ της ζωής τη στάχτη.
Μα φεύγουν σαν τα σύννεφα
και ξαφνικά τα χρόνια,
ένα πρωί μου φαίνονται
σαν αδειανά βαγόνια.