Σαν ανεμόσκαλα δεμένη απ’ το σύννεφο,
ένα μυαλό σ’ ένα κορμί τόσο εφήμερο,
κι αυτός ο έρωτας που σέρνεται στα τέσσερα,
να δίνει μάχες και πολέμους σαν τον καίσαρα.
Να μην τονε ματιάσουμε,
χαθήκαμ’ αν τον χάσουμε.
Τα όνειρά μου παραδόθηκαν στο σήμερα,
ομολογήσαν και τα κλείσανε στα σίδερα
κι εσύ αδέσποτη, τρελή στους ποτοδρόμους σου
να κατεβάζεις τις τιράντες απ’ τους ώμους σου.
Νεράκι για τα χείλη μου,
κεράκι και καντήλι μου.
Την περηφάνεια μου μαζί με τ’ άλλα σύνεργα
έκανες γέφυρα, παράθυρο με σύννεφα,
όλο το άδικο σ’ εμένανε το χρέωσες
και τα φιλιά που μου χρωστούσες δεν ξεχρέωσες.