Το ξέρω θα γυρίσεις αργά απ`τη δουλειά
η κούραση τρυπάει το στομάχι.
Ώρες στ`αυτοκίνητο δεν έβγαλες μιλιά,
τελείωσε για σήμερα η μάχη.
Σε πνίγει η γραβάτα σου και η μικρή ζωή,
το δάνειο που πήρες σ`έχει πνίξει.
Κι η κόρη σου που βγήκε λιγάκι ζωηρή,
κάνει τον κόμπο στο λαιμό, πιο δυνατά να σφίξει.
Κι ό,τι σου ανήκει, ένα αιώνιο νοίκι
κι ένα όνειρο εφηβικό,
που θα`ναι πάντα δανεικό.
Χρωστάς στις τράπεζες λεφτά γι`αυτό το έρμο σπίτι
Χρωστάς και για τα έπιπλα και σφίγγεις τα λουριά.
Οι ευκολίες πληρωμής σου βγήκαν απ`τη μύτη
κι οι δόσεις σαν τις τύψεις σου σ`ακολουθούν πιστά.
Αναρριχώμενο φυτό οι ανάγκες στη ζωή σου,
σε έναν τοίχο ατελείωτο που έχτισες εσύ
και το όνειρο να γίνεις κύρης της ύπαρξής σου,
δάνειο ήταν τελικά, χωρίς επιστροφή.
Κι ό,τι σου ανήκει, ένα αιώνιο νοίκι
κι ένα όνειρο εφηβικό,
που θα`ναι πάντα δανεικό.