Έρώτεσαν τήν κεμεντσέν,
τά γονικά σ’ άπόθεν;
κ’ έκείνε `πυκνοκούρτεσεν*(1)
κι ή γούλα*(2) τ'ς έγομώθεν.
Λύρα μ’ ς σό κασελόπο σου
πόσα μουράτια* κείνταν
καί πόσα `βγαίν'νε επ’ έκει απέσ'
καί τραωδίας γίν'ταν.
Άτά ντό είδα ς σή ζωή μ',
άνθρώπ’ καμμίαν κ είδαν,
γώ πασκεϊμ'*(4) ντό έμ'νε_άέτσ',
είχα κ’ εγώ πατρίδαν.
'Σ σ’ έμόν τόν τόπον κείντανε
χερέας χουλιά χιόνια,
πού θ’ άπομέν’ νε άλυτα
όσα κι αν έρχουν χρόνια.
Τ’ αλκάν'*(5) τσή Μαυροθάλασσας
σύμπιρνα*(6) έγνεφίζ’ με,
κι ή δεισα*(7)άπάν’ ς σή Ζύγαναν,
όντές τσοκεύ'*(8) κλαινίζ'με.
Τ’ εμόν ό τόπον έν έκεί
κι άς λέγ'νε ήντιαν*(9) θέλ'νε,
ατοίν ρίζα μ'πού λέγ'ν ατό,
δάκρυα ντό είν’ κί ξέρ'νε.