Σο καλύβι σ’ ολόερα
συρίζω τραγωδώ σε
άμον ανοιξησνόν πουλίν
πάντα θα κελαηδώσε
Ο καημένον ο σπουργίτης
πάντα λάσκεται(ν) αλήτης
πόσα φοράς εμόνασες
εμέν πουλί μ’ σο σπίτι σ’
Αν ήξερες τρυγώνα μου
και τεμόν την καρδίαν
ασ’ εγκαλιόπο σ’ απέσ’ κες
και βγάλνες με καμίαν
Ο καημένον ο σπουργίτης
πάντα λάσκεται(ν) αλήτης
πόσα φοράς εμόνασες
εμέν πουλί μ’ σο σπίτι σ’
Πολλά έχω να λέω σε
σα σείλια μ’ είν’ γραμμένα
θα αρχινώ και λέω σε
αρνί μ’ απ’ έναν έναν
Ο καημένον ο σπουργίτης
πάντα λάσκεται(ν) αλήτης
πόσα φοράς εμόνασες
εμέν πουλί μ’ σο σπίτι σ’