Μια ζωή την έχω παρ’ τη
παρ’ τη βρε γυναίκα σκάρτη βρε γυναίκα άστατη.
Όσο βλέπεις που πονάω
και τρελά σε αγαπάω τόσο είσαι άτακτη.
Την αγάπη μου γιατί την εκμεταλλεύεσαι
βρε γυναίκα άπονη και δεν ντρέπεσαι
πως μπορεί και να πεθάνω δεν το σκέπτεσαι.
Άλλη στη δική σου θέση
αν την αγαπούσα έτσι, έτσι σαν κι εσένανε
όλα θα τα απαρνιόταν
και θυσία θα γινόταν για να `ρθει σε μενανε.
Την αγάπη μου γιατί την εκμεταλλεύεσαι
βρε γυναίκα άπονη και δεν ντρέπεσαι
πως μπορεί και να πεθάνω δεν το σκέπτεσαι.