Έφυγες κι έμεινα μεσ’ στη μονοτονία
και κάθε μέρα με τυλίγει ακεφιά,
τώρα την πλήξη πια και την ανία
έχω θλιμμένη συντροφιά.
Μα πόσο μου λείπεις κι όσο θα λείπεις,
μεσ’ στην καρδιά μου θα `χω μαύρη συννεφιά.
Τώρα παρέα πια με τη μελαγχολία
ψάχνω να σε `βρω στην παλιά μας γειτονιά,
σε βλέπω άλλοτε σαν οπτασία
και άλλοτε σαν ζωγραφιά.
Μα πόσο μου λείπεις κι όσο θα λείπεις,
μεσ’ στην καρδιά μου θα `χω μαύρη συννεφιά.