Τα πλακάκια τα γαλάζια
τα λυτά σου τα μαλλιά
και μια βρύση να σε λούζει
σαν Ιέρεια παλιά.
Σ’ αγαπώ για τη φωτιά σου
τα λουτρά και τα φιλιά σου.
Κόσμε μου ανατολίτη
που μου έμαθες «γιατί»
είν’ ο έρωτας παιχνίδι
κι η αγάπη μια γιορτή,
κόσμε μου ανατολίτη
σε ρωτάω: Πες μου πώς;
πώς να ζήσω στο σκοτάδι
που γεννήθηκα στο φως;
Είναι τα κορμιά στρατώνες
εγερτήρια, φωνές
είναι κάτι που ματώνει
την καρδιά σαν αμανές.
Σ’ αγαπώ για τη φωτιά σου
τα λουτρά και τα φιλιά σου.
Κόσμε μου ανατολίτη
που μου έμαθες «γιατί»
είν’ ο έρωτας παιχνίδι
κι η αγάπη μια γιορτή,
κόσμε μου ανατολίτη
σε ρωτάω: Πες μου πώς;
πώς να ζήσω στο σκοτάδι
που γεννήθηκα στο φως;