Αν είναι να 'ρθεις στ’ όνειρο,
μορφή μου αγαπημένη,
κράτα του δρόμου τη σιωπή,
φεγγαροφωτισμένη.
Άσ’ τα μαλλιά σου αχτένιστα,
το βλέμμα σου με τ’ άστρα,
και μύρισε το γιασεμί!
στου μπαλκονιού τη γλάστρα.
Κι όπως σε λούζει η βροχή,
χρυσές δροσοσταλίδες,
το πρόσωπο σου αγνάντεψα,
σαν αστραπή και μ είδες!σ
Σώμα ! Ψυχή ! Χρόνος κι Αύγη!
μορφές! στιγμές ! του πόνου!
μοιάζει η ζωή σαν όνειρο
Ψηφιδωτό του χρόνου!