Ένα καράβι φεύγει για τα ξένα
ένα ακρογιάλι θυμάται το νοτιά
Χρυσό καράβι πάρε με κι εμένα
τώρα που πας, που πας, που πας στην ξενιτιά
Κόκκινα γαρίφαλα στου φεγγαριού την άκρη
κόκκινα γαρίφαλα στου Μάη την αμμουδιά
Άνοιξε την πόρτα σου στο πιο πικρό μου δάκρυ
Άνοιξε την πόρτα σου στην πιο ζεστή καρδιά
Κανείς δεν ξέρει ποιο ειν’ το ριζικό
Κανείς μες του άλλου τ’ όνειρο δε ζει
Έχει ο καθένας τ’ άστρο το δικό του
Έχει ο καθένας τ’ άσπρο, τ’ άσπρο του νησί