Απόψε πάλι απορείς
κι νύχτα σε τρομάζει
μ’ αγάπες που ’φυγαν νωρίς
και γίνανε μαράζι.
Στη μοναξιά σου ακροβατείς
στης ερημιάς την άκρη,
μα δεν υπάρχει εδώ κανείς
να σου χαρίσει αγάπη.
Άσ’ τα να πάνε
όσα πονάνε,
άσ’ τα να φύγουνε.
Άσ’ τα να πάνε,
όσοι αγαπάνε
πάντα ελπίζουνε.
Απόψε πώς να κοιμηθείς
και πώς να κλείσεις μάτι,
αφού δεν είναι εδώ κανείς
στο άδειο σου κρεβάτι.
Χαρές που γίνανε πουλιά
και πέταξαν μακριά σου,
αγάπες που ’γιναν φωτιά
κάτω απ’ τα βλέφαρά σου.
Άσ’ τα να πάνε
όσα πονάνε,
άσ’ τα να φύγουνε.
Άσ’ τα να πάνε,
όσοι αγαπάνε
πάντα ελπίζουνε.