Σίτ’ επέγνα ομάλια ομάλια
είδα ορμάνια και λιβάδ(ε)α
είδα ορμάνια και λιβάδ(ε)α
και σην άκραν τρέσ’ πεγάδιν.
Και ση πεγαδί την άκραν
έστεκε δέντρον και μέγαν
έστεκε δέντρον και μέγαν
σα νεράντζα φορτωμένον.
Έπλωσα να παίρω έναν
εχολιάστεν η Λεμόνα
και τη ηλ’ η μάνα εκούξεν
ντο λαλείς ναι χεληδόνα;
Ντό χολιάσκεσαι Λεμόνα;
γιαμ ετσάκωσα κλαδόπον;
γιαμ ετσάκωσα κλαδόπον
γιαμ εμάρανα φυλλόπον;
Κι αν ετσάκωσα κλαδόπον
να τσακούται το χερόπο μ’
κι αν εμάρανα φυλλόπον
να μαραίνεται το ψυόπο μ’.
Ο ήλεν μαραίν’ φυλλόπα
κι αέραν τσακών κλαδόπα.